කිසිවක්ම නොවේ නම්

හිත පිරුණ හැම දේම
ගලපන්න කවියකට
කවියෙක්ට වුණත් පුළුවන්ද
කොහොමත් ම කරන්නට

හද ගැඹුරේ පත්ලේම
සිතේ රැදි දේ සිතුවමට
සිත්තරෙක් වුව කොහොම
පාට ගාන්නේ නිසැකවම

අපි දකින අපි අහන
නේක දෑ අතරේම නිතර
ජීවිතේ නොවිසඳුණු අරුම
කොයිතරම් තියෙනවාද

කිසිවක්ම නොවේ නම්
නිවීමක් වී හිත නිවන
ජීවිතේ මොහොතකට
නිවී සැනසෙනු කොහොම

මගේ ජීවිතේ නුඹයි

දුවන්නට හැකියි නම් එක්වරක්

කොහේවත් නෑ ඔබ සොයා මිසක්

හිත විමසනා තරමට හුගාක්

ලියන්නට බෑ මට කව් පෙළක්

මේ ආකාසේ වැහිබරයි හුගක්

නුඹ මගේ හැගුමන් එකින් එකක්

හිත් පුරා නෑ කොහේවත් ඉඩක්

නුඹ හිදීන්නේ ආදරෙන් මහ හුගක්

සොදුරේ වැස්සට පෙම් බදිනා සිතක්

ස්නෙහයෙනි නුඹ විමසනා අරුමයක්

දුර ඈත නුඹ මම ළග දැවටෙනා සෙයක්

මගේ ජීවිතේ නුඹයි ආදරේයි මං හුගක්

❤

ඒ නුඹයි

ජීවිතේ මග ඇසුරු සැණකදි

හීනයක් නොවී මොහොතක

මේ තරම් සොදුරුයි ආදරේ

ගෙනාවේ නුඹයි මහදට

පද පෙලින් ගලපා එකිනෙක

කවි ලියන්නේ කොහොමද

කවියක් වගෙයි ආදරේ

අරුත වූයේ නුඹයි මහදට

ජීවිතේ බර වැඩියි ඇත්තට

දෙනෝදාහක් මැද හැම වෙලාවේ
හිත දුවන්නෙම කල්පනාවට
ගතේ දැවටෙන සිහිල් සුළගත්
මවා දෙන්නෙ පාලු හිස්කම

ලොවේ කොතැනත් ජීවිතේ මග
හිතට හුරු තැන හුදෙකලාවට
සෙමින් නැලවෙන තුරු ලතාවන්
ගෙනත් දෙන්නේ රැයේ සිතුවම

සිතින් සිතුවිලි මවා ගත්තට
හීන ඇත්තෙම ඇතිව නැතිවෙන
හිනාවක් වී මවා පෙන්නුව
ජීවිතේ බර වැඩියි ඇත්තට

ලොවේ අපමණ දෙනෙක් අතරේ
කෙනෙක් වූවත් තුටින් හිනහෙන
දරාගන්නට නොහැකි විටකදි
වැටෙන කදුළක සතුට කොතැනද

නුඹට සිත් බැදි මගේ ප්‍රේමයයි....

දහක් තරු මල් දිලෙන අහසේ

සදක් නැති වග නෙතට මැවුණද

පුරට අවරට නොදනී රැයකට

සමන් මල් මත සුවද වෙන්නේ

දුරින් පායන සදේ එළියයි.....

හිතක් වාගේම ගැඹුරු නිසසල

දියෙක මතුපිට තඹරු පිපුණද

නොවේ වෙනසක අරුම රහසක්

නෙළුම් මල් පෙති පාට වෙන්නේ

ළහිරු ගෙනෙනා උදේ එළියයි....

පුරුදු මදනළ වෙළෙන සියොළඟ

කාත් කවුරුත් වගක් නැතිවද

මිහිරි සත්සර වැයෙන අයුරින්

තුරු ලතාවෝ වෙළාගන්නේ

සිතින් සිත් පිරි හදේ සතුටයි....

දිලෙන සදතරු පිපෙන මල් මත

පාට තවරා සිසිල් සුවදේ

හදේ වෙලෙනා සියුම් හැගුමක්

සබැදි කවියක අරුත් වෙන්නේ

නුඹට සිත් බැදි මගේ ප්‍රේමයයි....

අහස සමුදුර දුරක පරතෙර

ලොවම එකවර ලෙසක විමසුව

දැනී නොදැනෙනෙ තරම් නිසලව

නුඹේ නෙතු මට මග හරින්නේ

හදින් මැවෙනා අපේ ලෝකයයි....

❤

නුඹයි ලෝකය මගේ සම්පත

සිතින් නිරතුරු මැවෙන හීනේක
සෙනෙවන්තව ළගම දැවටෙන
වෙලි සියොළඟ සිනාවන් දෙන
නුඹයි ලෝකය මසිත නිවාලන

සෙමෙන් පිරිමැද රිදුම් නොරිදා
හදේ ගැඹුරේ රැදී සනහන
ජීවිතේ සුව සදන පැතුමක
නුඹයි ලෝකය මගේ සම්පත

දෙනෝදාහක් ළගින් දැවටෙන
ලොවේ කොතැනක කෝහේ වූවද
හදේ විකසිත ස්නේහයේ සුව
මගේ ලෝකයේ නුඹයි සදහට

රජ වුණත් රජරටට ඉඩෝරෙක ගොවියෙක් වී කුමට

මන්දාරම් වැහි වලාවක් ආකාහේ පායනා හැම හැන්දෑවක 

ගහ කොළට මිහිකතට දැනෙනවා ඇති සතුට නැහැවෙන්න 
වැහි නොදී ඔච්චමට ආකාහේ ඇස් බැඳුම් මවනා සෙයක
වියළෙනා තුරු ඉපල් මියැදෙන්නේ හුස්ම දෙන පණ එක්ක

සා පැටව් සඳ රැහේ කුස නොපිරි අඳුරේය දෙතුන් දොහ
වෑ දියේ පතුලටම සිඳුණු දිය ඉරි ඇඳුනු ගෙත්තමක් ඉරුණ
යල මහට සරු සරින් නිල්ල වූ කාලයක් අමතකව හිඳින
බත් දුන්න බත් කුඹුර පැන් නැතිව පිපාසිතයි තවම

ඉර නැගෙන ඉර මුදුන අවරගිර තුන් කල්හි නොම වෙනස
ඇස ගැටෙන හැම තැනෙක දුලී දුම් වේය සිතුවම් ඇඳෙන
සුදෝ සුදු කිරි කොකුන් රිව් රැසින් පීඩිතව අකුරට හඬන
දුෂ්කරම ක්‍රියාවක් වගෙයි ජිවිතය සංසාරේ බර අදින

පෙරදිගට මුතු ඇටය විය භව බෝග සහලින් පිරුණ
මහසේන පැරකුම්ය ගැමුණු රජු දෙවියනි කීමැයි මෙ’නපුර
ජය සිරිමා බෝධියෙන් බැතිබරව ගිලිහි සුළඟට වැටෙන
තිසා වැව කොහොම පිළිගන්නෙ බෝ පතක් නහව

පෙරහරේ වඩම්මන කරඬුවේ බර දන්නේ ඇත් කුලේ වාගේම
මහපොළවේ ගැටී ගැටී බත සදන රජෙක් කිරුළක් නොලද
ආකහේ දුක සතුට හැම වෙනසටම හිස නමා ගරු කරන
රජ වුණත් රජරටට ඉඩෝරෙක ගොවියෙක් වී කුමට

ජීවීතේ මෙයැයි' ද

ආකාහේ අළුපාට
වගේ හිත පිරීලා බෝම
වැහිවලාවක් සේ විටෙක
ඇද හැලේවිදෝ හිතේ මට

මහපොළොව වගේ දරාන
හුස්ම ගන්නා හැමෝම
ජීවීතේ මෙයැයි කියන්නේ
හොද හිනාවක් මවාන

කදුළු එන්නට ඕනීම නෑ
හඩා වැටෙනා වෙලාවට
වැහි වලාකුළු තුළ දිලෙන්නේ
අකාසේ දුක සගවලා හිනාව