ඉඳලා හිටලා ලියන කවියක

එකම පදයක් බැරිවුණා ලියන්න

ස්නේහේ තැවරුණ පුංචි කවියක්

නුඹට ආදරේ බව කියන්න

රැවුම් ගෙරවුම් නැතිව අඩුවක්

ජීවිතේ හැම තැනම දැනුණි සවියක්

අම්මා වාගෙම ආදරේ නොපෙනුවත්

නුඹේ හුස්මේ හිටියෙ මං හැමදාමත්

විරිය දුන්නේ නොලබාම පැසසුම්

වැටුණු මොහොතක දී නැගිටින්න

ලොවක් සමගින් වුවත් අරගල

කළා සැමදා මාව රැකගන්න

නපුරු පාටින් මුහුණ ඔරොවන්

නොකියා දඟකම් දරා උන්නා

හිමි හෙමින් මං ගමන යනකොට

සෙවනැල්ල වී සෙනේ දුන්නා

පුංචි සංධියේ වගේ දැටටී උකුළේ

නැළවෙන පුංචි දෝණී ලොකු උණාට

හෙටත් එහෙමයි නොවී වෙනසක්

චූටී දෝණීයි මං ඔයාට