ඝන කළුවරට ගැබ්බරින්
මුළු අහස වසාගෙන
කෑ ගසා අතු රිකිළි
සුළඟ දැඩි බැවින
ඇද හැලෙන වැහි බිංදු
මහා ගස් පෙරලගෙන
අඬ අඬා දුක කියා
මහපොළව බදාගෙන
හිමි හිමින් ගලා යයි
මහ සයුර සොයාගෙන 

හීන...

හීනයක් හිත පුරාවට පිරුණ බලාපොරොත්තුවක්. ඒත් ඒ හීන සමහර වෙලාවට ඇත්තටම හීන. පුංචිම දවස්වල කියවන්න ආසම පොතක් ගැන හීනයක් මට තිබුණා. ඇත්තටම ඒ කහපාට කවරය තියෙන ඉස්සරහ රූප ඇ‍ඳලා තියෙන සුරංගනා කතා පොතක් ගැන. හරියටම පංතිය මතක නැති වුණත් ආපස්සට ගියාම 4 වසරේ නවතින්න පුළුවන් තරමටම මට ඒ හීනය සුවිශේෂයි. පුංචි කාලේ ඉඳන් හීන දැකලා මගේ ඇස් දෙක ළඟ ඒ හීනය හැබෑ කරන් "ලස්සන වසිලිස්සා" ව මගේ පොත් රාක්කයට ගේන්න මට පුළුවන් වුණා. ඒත් ඒ මට අවුරුදු 25දී. මං දන්නේ නෑ මොකක්දෝ පුංචි හිස්තැනක් දැණුණා අදත් දැනෙනවා. මට හිතෙන්නේ ඒ හීනයක් හැබෑ විමේ සතුට නෙමෙයි. ඇත්තටම පුංචි කාලේ ලස්සන වසිලිස්සාට ආදරේ කරපු මං අද වෙනස් වෙලා නිසා. ජීවිතේ සමහර හීනත් ඒ වගෙමද මන්දා..

මිනිස්සු හීන වෙනුවෙන්ම ජීවත් වෙන ලෝකේ සමහර මිනිස්සු පුංචි පුංචි හීන දකිනවා ජීවත් වෙන්න පුළුවන් ද කියලා හොයාගන්න. ඒත් අවස්ථාව කාලය හැමදේම සමග වෙනස් වුණ ලොකු පුංචි හැම හීනයකම තියෙන්නේ බලාපොරොත්තුවක්. ජීවත් වීම වෙනුවෙන් අසීමිතව පාරේ වැඩ කරන මිනිස්සුත්, උස් පහත් බේදයක් නැතිවත් AC කාමර වල වැඩ කරන මිනිස්සුත් මහන්සි වෙලාවට සුළඟ බලාපොරොත්තු වෙනවා. ඇත්තටම දැනෙන මහන්සියෙන් නිවෙන්න.

හීනයක් කියන්නේ බලාපොරොත්තුවක් වෙන්නත් පුළුවන්. ඒත් ඊටත් වඩා මහන්සිය නිවන්න උත්සාහ කිරීමක්. ඒක පුද්ගලයා, සමාජය,කාලය, අවස්ථාව, හිත,ගැහැනු, පිරිමි අනුව එකිනෙකාට වෙනස් වෙන්න පුළුවන් වුණාට ජීවත් වෙන්න හේතු හොයන්න අපි හැමෝම මහන්සි වෙනවා...සමහර වෙලාවට හේතු මුණ ගැහෙනවා. ඒත් සමහර වෙලාවට හීන වෙනුවෙන් බලාපොරොත්තු විතරක්ම ගොඩගැහෙනවා.

ඇය...

ජීවත් වීම යනු කුමක්දැයි පැසසීමට තරම් මා ජීවිතය තුල පරිණත නැත. නමුත් ජීවීතයේ සෑම මොහොතක්ම විඳින්නට මට කියාදුන්නේ ඇයයි. සතුට දැනෙද්දී ඒ සතුට පිරි සිතින් හිනාවෙන්න වගේම දුක දරාගෙන ජීවත් වෙන්නත් ඇය මට කියාදුන්නීය. මට ජීවිත් වීම අසීරු බව දැනුන හැම මොහොතකම ඇය මා හද සමීපයට පැමිණ මා ජීවත් කරවන්න කරුණු පෙන්වා දෙන්නීය. ඉදින් ඇය ගැන මා කිව යුතුමය. මා අතීතයට යා යුතුමය.....

"දුන් දේ සුවඳයි කෑ දේ ගඳයි" මට සතුටින් දෙන්න හුරු කළේ ඇයයි. එදා අකමැත්තෙන් දීමට පුරුදු වූ මා අද ඈ මෙන්ම නැතත් සතුටින් දීමට උත්සාහ කරමි. ඒත් ඇත්තෙන්ම මට තවමත් ඈ පසුකිරීමට නම් නොහැකි විය.


ගැහැනියක යනු ජීවීතයේ අභියෝග දරන්නියක් බව මට පසක් කළේද ඇයයි. ලෝකය විසින් අසීරු අවස්ථාවන් නිර්මාණය කළද හිතට එකඟව ඒ සියල්ලට මුහුණ දීමට ශක්තිය මා තුලින්ම සොයාගන්න මට කියාදුන්නේ ඇයයි. ඉස්සරම ඉස්සර මට මා ගැනම විශ්වාසයක් නොමැති කළ "මට පුළුවන්" කියා හීනයක් දකින්න මා පුහුණු කළේ ඇයයි. වැරැදි මිනිසුන් නැති බවත් සමාජය තුල කාලය අවස්ථාව අනුව මිනිසුන් ක්‍රියා කරන්නේ ඔවුන්ටම ආවේණික ක්‍රමයකට වුවත් සංවේදී ගැහැනියට ඒ සියල්ලම දරාගෙන ඉදිරියට යන්න සිතට ශක්තිය තිබිය යුතු බව මට කියාදුන්නේද ඇයයි.

ඒ පමණක් නොව ගැහැනියකට තරම් අනුන් ගැන සිතන්නට කිසිවෙක්ට නොහැකි බව මට කියාදුන්නේ ඇයයි. විටෙක ගැටෙමින් විටෙක හඬමින් විටෙක සිතමින් ගැහැනිය ජීවිතය පුරාවටම ජීවත් වීමට වෙහෙසෙන බවත් ඒ සියල්ලෙහිදිම ඇය ඇයගේම සිතින් තෘප්තිමත් වීම තරම් සතුටක් ඇයට වෙන කිසිවකින් ලබා ගත නොහැකි බවත් මට පසක් කර දුන්නේද ඇයයි.

ජීවිතයේ සියළු දෑ හදවතින් දරාගෙන ඉවසන්න යැයි මට අත්දැකීමෙන් කියාදුන්නද ඉවසීම අමතක වන කල්හි සිත නිවීමට තිබූ මොහොතක් නැතිව යන බවත් ඈ කියාදුන් බව මට තාමත් මතකයි.

ඉදින් ඈ මට කියා දුන් අපමණ දෑ අතර මා දන්නේ මා තවමත් ඇරඹුමේ පමණක් බවයි. දිනෙන් දින මොහොතෙන් මොහොත ජීවිතය නැමැති ගමන හිමින් හිමින් ගමන් කරද්දී ඉදිරියටත් ඈ මා හදවතේ සිටියි.

එදා මෙන්ම අදත් ඇයට ස්තූති කිරීමට මට අවස්ථාවක් නොලැබුණිද ඈ යනු මගේ මවයි, මගේ පාසලේ මුල් ගුරුතුමියයි, මගේ උසස් පෙළ පංතියේ ගුරුතුමියයි, මගේ පළමු රැකියාවේ ප්‍රධාන නියමුවරියයි.

ඉදින් මියෙන තුරු ජීවිතේ හැමදාම (ඇය) ඔවුන් සිව් දෙනාම මට ජීවත් වීමට කියාදෙන බව විශ්වාසයි.
ඇය නම් වූ සියලෝටම ස්තූතියි.....!!!

2020.07.07

පාට පාටට වර්ණ ගන්වා අදත්
ලස්සන මවා පෙන්නුවා
වගක් නැතුවත් නොකී කිසිවක්
ඔහේ අහගෙන මමත් උන්නා
රැහේ ඔක්කොම පුංචි පැටවුන්
වගේ නෑ මං කියන්නත් හිතුණා
ඒත් නොකීයම කිසිම කිසිවක්
පුරුදු විදිහට මං අහන් උන්නා...

පියාඹා යන ඉහළ අහසේ
කිරිල්ලියෝ ලොව බොහෝ ඉන්නවා
පොළෝ තලයේ ගැටෙන පය මත
ඒත් මං හෙමිහිට හුස්ම ගන්නවා
හීන හිනැහෙන හිතේ අස්සක
නොකීවත් මගෙ හිතේ තියෙනවා
හිමින් හෙමිහිට ගමන් කෙරුවත්
ජීවිතේ මං පුරුදු පාරෙන්ම යනවා

ඇත්ත වාගෙම බොරුත් අහගෙන
නොදැනෙනා සේ ඔහේ ඉන්නවා
කියා ගන්නට වචන නැතිමුත්
සිතින් නික්මෙන අරුම දැනෙනවා
සතුටු වෙන්නද දුකින් ඉන්නද
මාත් මං මගෙ හිතින් අහනවා
හදේ ගැඹුරට හැඟුම් පෙරළා
සතුටු හිනාවක් මං හොයාගන්නවා