රජ වුණත් රජරටට ඉඩෝරෙක ගොවියෙක් වී කුමට

මන්දාරම් වැහි වලාවක් ආකාහේ පායනා හැම හැන්දෑවක 

ගහ කොළට මිහිකතට දැනෙනවා ඇති සතුට නැහැවෙන්න 
වැහි නොදී ඔච්චමට ආකාහේ ඇස් බැඳුම් මවනා සෙයක
වියළෙනා තුරු ඉපල් මියැදෙන්නේ හුස්ම දෙන පණ එක්ක

සා පැටව් සඳ රැහේ කුස නොපිරි අඳුරේය දෙතුන් දොහ
වෑ දියේ පතුලටම සිඳුණු දිය ඉරි ඇඳුනු ගෙත්තමක් ඉරුණ
යල මහට සරු සරින් නිල්ල වූ කාලයක් අමතකව හිඳින
බත් දුන්න බත් කුඹුර පැන් නැතිව පිපාසිතයි තවම

ඉර නැගෙන ඉර මුදුන අවරගිර තුන් කල්හි නොම වෙනස
ඇස ගැටෙන හැම තැනෙක දුලී දුම් වේය සිතුවම් ඇඳෙන
සුදෝ සුදු කිරි කොකුන් රිව් රැසින් පීඩිතව අකුරට හඬන
දුෂ්කරම ක්‍රියාවක් වගෙයි ජිවිතය සංසාරේ බර අදින

පෙරදිගට මුතු ඇටය විය භව බෝග සහලින් පිරුණ
මහසේන පැරකුම්ය ගැමුණු රජු දෙවියනි කීමැයි මෙ’නපුර
ජය සිරිමා බෝධියෙන් බැතිබරව ගිලිහි සුළඟට වැටෙන
තිසා වැව කොහොම පිළිගන්නෙ බෝ පතක් නහව

පෙරහරේ වඩම්මන කරඬුවේ බර දන්නේ ඇත් කුලේ වාගේම
මහපොළවේ ගැටී ගැටී බත සදන රජෙක් කිරුළක් නොලද
ආකහේ දුක සතුට හැම වෙනසටම හිස නමා ගරු කරන
රජ වුණත් රජරටට ඉඩෝරෙක ගොවියෙක් වී කුමට